brief-aan-de-stad-ineke

Lief Amsterdam

Mijn bericht aan jouw toekomst in het jaar 2025, je 750-jarig bestaan. 

Ik ben Ineke, geboren in 1958 ver buiten je poorten. Ik leerde je naam op school, maar het duurde nog heel lang voor ik je voor het eerst bezocht. Wij waren 15 en stiekem uitgestapt uit de trein vanaf onze werkweek in 1973 in Bunnik naar huis. Op zoek naar het Leidseplein dat we nergens konden vinden. Dat ligt natuurlijk ook niet in de buurt van het station. In 1979 kwam ik wonen in de Van Hogendorpstraat, Staatsliedenbuurt. Ik ging psychologie studeren aan de UvA. De buurt was achenebbisj, veel leegstand, krakers, drugsgebruikers en een geweldige avondwinkel aan de Wittenkade en het café op het Van Limburg Stirumplein, Tramlijn Begeerte. Veel mensen vonden het een enge en gevaarlijke buurt, maar ik voelde me erg veilig zodra ik de brug bij de Nassaukade overstak en in de buurt was. 

Wij woonden op 3-hoog. Ik heb met verschillende mensen op die etage gewoond, allemaal familieleden. We betaalden geen huur maar een soort gedoogvergoeding die via de 1e kraker aan het Gemeentelijk grondbedrijf betaald werd. Ik vond dat later zo belachelijk dat ik het zelf over ging maken. Ik kreeg daarop een brief van de Afdelingen Ontruimingen wegens illegale bewoning. Het was eigenlijk best een fijne brief. Ze zouden mij gedogen en de afdeling Huurvergunningen zou me eventueel voorzien van een huurvergunning. Zo geschiedde. 
In 1985 ben ik verhuisd naar een van de drie woningen die ik aangeboden kreeg omdat ik het huis uit moest. De leegstand in de Staatsliedenbuurt was toen al vreselijk. Er was een pyromaan in de buurt. Op een gegeven moment waren er wel 12 branden in panden om ons heen in 14 dagen tijd. Dat was wel eng. Een van die branden was op de zolder van twee panden tegenover ons. Een van die panden was nog gewoon bewoond. Door het riet tussen de plafonds en het feit dat veel zolders verbonden waren vanwege brandescaperoutes, ging het soms hard. 

In 1987 ben ik afgestudeerd. Ik werkte toen al een paar jaar op een nieuw door mijn team opgezette lomschool in Amsterdam Gein. Daar was ik erg blij mee, want er was nauwelijks een baan te vinden, de werkloosheid was enorm. De woningnood ook, denk maar aan “Geen woning, geen kroning”. Krakers demonstreerden tegen de hardhandige ontruiming van diverse kraakpanden in de stad door de ME. Op 29 oktober 1983 was de grote anti-kruisrakettendemonstratie in Den Haag, het vervolg op de antikernwapendemonstratie op 21 november 1981. Daar deden we allemaal aan mee. En nu in 2024/2025 wordt er weer heel gemakkelijk gedacht over kernenergie (behalve als een land als Iran of Noord-Korea die mogelijkheid ontwikkelt). 

Het Amsterdam van toen is absoluut niet te vergelijken met het Amsterdam van nu. Toen kwamen er nauwelijks toeristen denk ik. In mijn beleving komen ze niet voor. Nu moet je op zoek naar de Amsterdammer, die langzaam maar zeker weggedrukt wordt door het toerisme. Het wordt tijd dat Amsterdam een duidelijke keuze maakt voor wie ze wil zijn. Een stad waarin je prettig kan wonen en leven of een stad die overheerst wordt door horeca en toeristenwinkels, alles in het kader van een verdienmodel op toerisme waar de ‘gewone’ bewoner niet blij en niet rijk van wordt. Gettostraten rond de sluitingstijden van de horeca. Onbetaalbare woningen, alleen bereikbaar voor de happy few en expats. Een stad onttrokken aan normale bewoning, opgeofferd aan rijke kijklustigen. 

Ik zie de toekomst somber in, als het stadsbestuur geen stelling neemt. Maar er liggen zeker 1000 kansen om de stad weer de stad te maken waar wij Amsterdammers, en zo voel ik me zeker na 45 jaar inwoner te zijn, trots en gelukkig kunnen leven. 

Zet hem op, bestuur van de stad

Ineke, 30-07-2025